Di Costanzo Boris
Rođen: Rijeka, 28. siječanj 1944.
Umro: Rijeka, 27. prosinac 2021
Roditelji: Mario Di Costanzo i Milica iz Rukavca
Supruga: Jagica
Kćer: Eda
Osamdesetih godina prošlog stoljeća priključio se Esperantskom društvu Rijeka, gdje je obnašao sve dužnosti – od člana predsjedništva do predsjednika.
Radio je na promociji esperantskog pokreta kroz aktivnost Esperantskog društva Rijeka, najstarijeg takvog udruženja na području Hrvatske.
Inače, "Adriatika Ligo Esperantista" (Jadranski esperantski savez) osnovan je u Rijeci dana 28. rujna 1907. godine. Bila je to prva 
esperantska udruga u Hrvatskoj. Prije toga postojao je u Hrvatskoj samo mali broj pojedinaca koji su se bavili esperantom, od koji su prvi iz 1889, tzv. "Osječka petorka" (5 djevojaka iz Osijeka). Godinu dana nakon ove riječke udruge (1908.) osnova je prva nacionalna hrvatska esperantska udruga, "Društvo hrvatskih esperantista" (Unuiĝo de kroataj esperantistoj) u Zagrebu, preteča današnjeg Hrvatskog saveza za esperanto. U svakom slučaju, riječka "Adriatika ligo esperantista" ima značenje početka organiziranog esperantskog pokreta u Hrvatskoj, makar i nije bila nacionalnog karaktera.
Provodio je tečajeve esperanta, sudjelovao je u adaptaciji Esperantskog doma i Izviđačkog Hostela "Esperantodomo" u Kostreni, bio predstavnik Esperantskog društva Rijeka u Savezu esperantskih društava Hrvatske
Sudjelovao je na mnogim kongresima esperanta diljem svijeta: u Udinama, Rotterdamu, Nürnbergu, Varšavi, Havani, Pekingu, Rigi, Budimpešti i drugim gradovima.
Predvodio je odlazak riječke delegacije na Svjetski esperantski Kongres u dvanaest europskih i izvaneuropskih zemalja, ali i sudjelovao u organizaciji više međunarodnih esperantskih susreta u Rijeci (Kongres esperantske mladeži 1998., 15. Alpe-Adria konferencija, 2012., Kongres europskih esperantista 2014., 18. Alpe-Adria konferencija 2015.). .2014 bio je predsjednik lokalnog kongresnog odbora na Europskom kongresu esperantista u Rijeci čiji je pokrovitelj bio Predsjednik Hrvatske Ivo Josipović.
Nakon školovanja radio je u "Trgovačkom društvu Opatija" i "Zanatopremi Opatija". Kao zaljubljenik u moto-sport bio je čest, ne samo posjetilac motoutrka na Preluku i Grobniku, već je radio i u kronoslužbi 
"Automoto društva Matulji". Volio je nogomet, tako da je u mladim danima išao pješice iz Rukavca na nogometne utakmice NK "Rijeka" na Kantridi.
I u njegovoj obitelji mješale su se različite kulture. Borisov posvojitelj je bio Talijan, a majka je bila Hrvatica iz Rukavca.
Otac mu je bio talijanski vojnik, kurir između zatvora Kampor na otoku Rabu i talijanske komande. Jednom tjedno je prolazio kroz Crikvenicu i često švercao sitnice za građane. Na jednom od tih putovanja upoznao je Borisovu majku i odlučio ostati ovdje i nakon rata. Nakon kapitulacije Italije riskirao je da ga uhapsi jugoslavenska vojska, ali ga je iskupila činjenica da je surađivao s lokalnim stanovništvom, a potom i s partizanima. Umro je u 80. godini i ovdje je pokopan.
Boris je umro tiho, okružen svojom obitelji: suprugom Jagicom, kćeri Edom i unukom Mijom.
Di Costanzo Boris
Naskiĝis: Rijeko, la 28-an de januaro 1944
Mortis: Rijeko, la 27-an de decembro 2021
Gepatroj: Mario Di Costanzo kaj Milica el Rukavac
Edzino: Jagica
Filino: Eda
En la 1980-aj jaroj li aliĝis al Esperanto-Societo de Rijeka, kie li okupis ĉiujn postenojn - de prezidantino ĝis prezidanto.
Li laboris pri la promocio de la Esperanto-movado per la agado de la Esperanto-Societo de Rijeka, la plej malnova tia asocio en Kroatio.
Cetere, la 28-an de septembro 1907 en Rijeko fondiĝis la "Adriatika Ligo Esperantista" (Adriatika Esperanto-Federacio). Ĝi estis la unua Esperanto-asocio en Kroatio. Antaŭ tio estis nur malmulte da individuoj en Kroatio, kiuj praktikis Esperanton, el kiuj la unua estis el 1889, la t.n. "Osijek Five" (5 knabinoj el Osijek). Unu jaron post tiu ĉi Rijeka asocio (1908) fondiĝis la unua landa Kroata Esperanto-asocio, "Unuiĝo de kroataj esperantistoj" en Zagrebo, antaŭulo de la hodiaŭa Kroata Esperanto-Asocio. Ĉiukaze la "Adriatika ligo esperantista" de Rijeka havas la signifon de komenco de organizita Esperanto-movado en Kroatio, eĉ se ĝi ne havis nacian karakteron.
Li gvidis Esperanto-kursojn, partoprenis en la adapto de la Esperanto-Hejmo kaj de la Skolta Gastejo "Esperantodomo" en Kostrena, estis reprezentanto de Esperanto-Societo Rijeka en la Asocio de Esperanto-Societoj de Kroatio.
Li partoprenis en multaj Esperanto-kongresoj tra la mondo: en Udine, Roterdamo, Nurenbergo, Varsovio, Havano, Pekino, Rigo, Budapeŝto kaj aliaj urboj. Li gvidis la Rijekan delegacion al la Universala Kongreso de Esperanto en dek du landoj eŭropaj kaj ekstereŭropaj, sed ankaŭ partoprenis en la organizado de pluraj internaciaj Esperanto-renkontiĝoj en Rijeko (Kongreso de Esperanto-Junularo 1998, 15-a Konferenco de Alpe-Adria, 2012, Kongreso de Eŭropa Unio). Esperantistoj 2014, 18-a Konferenco Alpe-Adria 2015). .2014 estis la prezidanto de la loka kongresa komitato ĉe la Eŭropa Kongreso de Esperantistoj en Rijeka, kies patrono estis la Prezidanto de Kroatio Ivo Josipović.
Post la lernejo, li laboris en la firmao "Opatija" kaj "Zanatoprema" el Opatija. Kiel amanto de motorsportoj, li estis ofta vizitanto ne nur al la motorciklaj vetkuroj en Preluk kaj Grobnik, sed ankaŭ laboris en la kronologia servo de la Matulji Aŭtomobila Societo. Li amis piedpilkon, do en siaj junaj tagoj li piediris de Rukavac al la futbalaj matĉoj "NK Rijeka" en Kantrida.
Kaj en lia familio miksiĝis diversaj kulturoj. La adoptpatro de Boriso estis itala, kaj lia patrino estis kroata de Rukavac.
Lia patro estis itala soldato, kuriero inter la malliberejo Kampor sur la insulo Rab kaj la itala komando. Unufoje semajne li trapasis Crikvenica kaj ofte kontrabandis malgrandajn aferojn por la civitanoj. Dum unu el tiuj vojaĝoj li renkontis la patrinon de Boriso kaj decidis resti ĉi tie post la milito. Post la kapitulaco de Italio, li riskis esti arestita fare de la jugoslava armeo, sed estis elaĉetita per la fakto ke li kunlaboris kun la loka loĝantaro kaj poste kun la partizanoj. Li mortis en la aĝo de 80 kaj estas entombigita ĉi tie.
Boriso mortis trankvile, ĉirkaŭita de la grandega amo de sia familio: lia edzino Jagica, filino Eda kaj nepino Mija, kaj kun la respekto de ĉiuj kiuj konis lin.
(Prevedeno na Esperanto uz pomoć Google translate)
(Tražim pomoć da bi ova biografija bila bolja i opširnija - Mi petas helpon por fari ĉi tiun biografion pli bona kaj pli ampleksa)
Kreirao: SEAS
Izvori:
- Novi List, Dr. sc. Ana Alebić-Juretić, IN MEMORIAM Boris di Costanzo živio je za esperanto do samog kraja, 27. prosinac 2021
- 100 godina esperanta u Rijeci (2007)
- La Voce: Esperanto: quando la lingua costruisce ponti tra i popoli, Autore: Stella Defranza - Settembre 11, 2021
- GALERIJA ESPERANTSKE POVIJESTI - GALERIO DE ESPERANTA HISTORIO
Background picture copyright: 